Het vorige album “Disoriental” van Genzo Okabe heb ik gerecenseerd in 2017, daarom hier niet nog eens het hele verhaal over zijn opleiding in Italië en Nederland. Hij is inmiddels onderdeel van de Nederlandse jazzscene en dit is zijn vijfde album, de eerste twee op het O.A.P. label en de laatste drie op Challenge Rec. De term dialect verwijst naar het antoniem standaard, een woord met een rijke context vooral in de jazzmuziek. Je kunt dialect ook beschouwen als een lokale uitspraak in contrast met de officiële taal. Het woord dialect komt van het Latijns en Oudgrieks, dia betekent aan de overkant en lect is spreken. Een dialect is dus een taal die je spreekt “aan de overkant” waarbij alle kunstmatige grenzen vervagen zowel geografisch als nationaal. Aldus in het kort samengevat de uitleg van de titel van dit album door Genzo. Maar vergeet het verhaal maar, het gaat per slot van rekening om de muziek op “Dialect”, de bezetting van de Okabe Family is ongewijzigd met Genzo op altsax, Miguel Rodriguez op piano, Steven Willem Zwanink op contrabas en Francesco De Rubeis op drums. De composities, allen geschreven door Genzo, zijn weer heel ingenieus in elkaar gestoken net zoals op “Disoriented”.

Elk nummer vormt een soort studie met een speciaal muzikaal motief, zoals polyritme, arpeggio, harmonie gebaseerd op drieklanken enz. De titels verwijzen hier ook naar : “Hybrid”, “Layers”, “Triad”, “Sincope”, ‘Random” en “Ambient”. Nu luister ikzelf nauwelijks met een muziek technisch oor, het gaat bij mij om de impressies die de muziek teweeg brengt, dus het bovenstaande mag ook terzijde worden geschoven. De muziek is wonderschoon, sereen en welluidend in “Triad”, vrolijk en springerig in “Sincope”, spannend in “Random” met fraai basspel van Francesco. Het nummer “Ambient” is gelukkig alleen een verwijzing naar deze muziekstijl, dus geen synthesizergeluiden of andere narigheid maar gewoon uiterst soepel verlopende muziek waarin de elektrische piano met zijn vervormingen eventueel een hint richting ambient kan zijn. Het is goed te horen dat dit trio al jarenlang samenspeelt, het is een zeer hecht geluid dat we te horen krijgen. De souplesse en de sound van Genzo op zijn alt is puur genieten, in het openingsnummer “Hybrid” laat hij ook horen dat hij flink loos kan gaan. In het bijna gedragen “Layers “ speelt Miguel Rodriguez een belangrijke rol op piano met een repeterend patroon waaromheen de muziek is gedrapeerd. Zijn vorige album was al van een hoog niveau, deze is zo mogelijk nog beter!

Jan van Leersum.